Prylaciać biełapioryja ptuški
na zabytyja mnoju łuhi,
dzie ściažyn vyhinastyja stužki
ŭ nieviadomych napramkach lahłi.
Apranie niejki dziadźka vatoŭku,
budzie chlupać nad kirzaj vada,
lohka ŭskinie svaju dubaltoŭku,
ach, jakaja nad im čarada!
Pačakaj, nie śpiašajsia sa strełam,
biez taho mnoha ŭ śviecie biady!
Paznaju ŭ hetaj navisi biełaj
ja svaje maładyja hady.
Maładyja, dy horkija ŭvolu,
čuješ, dziadźka, – kryčać na miažy,
vypuskaju štodzionna na volu
pałynovuju horyč dušy.
Vypuskaju, a što ž zastajecca?
Voś tamu mnie i horkich škada!
Nad łuhami zabytymi ŭjecca
biełapioraja čarada.
Ptuški... Ptuški... žadaju razhonu,
vam nia znać by nikołi nudy,
žoŭty lucik ćvicie pry adchonie,
jak i ja – małady... małady.
|
|
